L'espandiment de l'Espèri Franc

Los Merovingians, èran d'una familha germanica al cap de França, Belgica e una partira d'Alemanha entre los sègles V e VIII. Èran los descendents de Merovèu, cap militar franc, fondator de la dinastia. Clodovèu I (466 ? - 511) foguèt lo primièr monarca de la dinastia.

A la seuna mòrt lo reialme franc foguèt dividit entre los seus filhs, segon la costuma dels merovingians. Un autre monarca remarcable de la dinastia es Dagobèrt I (?- 639) qu'aprèp fòrça ans de division territoriala, tornèt a unir los reialmes francs jol seu govèrn.
Aprèp Dagobèrt I lo poder dels merovingians se desagrejava e amb lo temps, los Majorals del palau acabèron per venir Los vertadièrs dirigents del reialme franc. Los majorals del palau Carles Martèl, e lo seu filh Pepin lo Brèu (fondator de la dinastia Carolingiana), acabèt amb lo poder dels monarcas merovingians e Pepin detronèt lo darrièr rei merovingian, Childeric III, per se proclamar rei dels francs. La dinastia merovingiana, foguèt alara remplaçat per la dinastia carolingiana.

Genealogia dels reis merovingians |

Cronologia dels reis merovingians |

• 
  Faramond ~ 410-426
  


• 
  Clodion 426-447
  


• 
  Merovèu 447-458
  


• 
  Childeric I 458-481
  


• 
  Clodovèu I 481-511
  

A la mòrt de Clodovèu en 511, lo reialme foguèt dividit entre los seus quatre filhs, qu'establiguèt los seus respectius reialmes amb per capitala Rems (Teodoric I), Orleans (Clodomir I), París (Childebert I), e Soissons (Clotari I).

Clotari I, conegut coma "lo vièlh", capitèt a obtenir lo contraròtle dels autres tres regnes mercé a la seuna longevitat e las mòrts dels seus fraires o dels seus successors. Al morir, Clotari repartiguèt encara un còp lo reilme entre los seus quatre filhs: Caribert obtinguèg lo reialme de París, Guntram lo reialme d'Orleans (tanben conegut coma reialme de Borgonha), Sigeber lo reialme de Reims (que la capital foguèt transportait a Mètz, e venguèt lo reialme d'Austràsia) e Chilperic I lo reialme de Soissons (futur reialme de Neustria).
De conflictes seguents e de guèrras frairalas contunhèron, derivant en una guèrra entre los reialmes rivals de Neustria e Austrasia. En 613 Clotari II de Neustria capitèt a derrotar Brunenilda e lo seu pichon filh Sigebèrt II, tornant unificar los reialmes francs.
encara, en 623 donèt lo reialme d'Austràsia al seu filh Dagobèrt I per satisfar las demandas d'autonomia de la noblesa austrasiana e tanben per assegurar las frontièras. Al la succession del paire, Dagobèrt seguèt la meteissa poltica aquesta al reialme Aquitània en 629 en Austrasia en 634.

Dagobèrt incorporèt a Neustria lo Reialme d'Aquitània a la mòrt del seu frairastre, e mai tard e satisfasent las revendications dels nòbles locals, i integrét lo reialme de Borgonha. Lo seul filh Clodovèu eretèt de Neustria e Borgonha, alara qu'un autre dels seus fillhs, Sigebèrt contunhèt a èsser rei d'Austrasia.

Childeric II, breuvament, e aprèp Teodoric III capitèt a reünificar lo reialme dels francs, mas lo seul poder reial de contunh memava e augmentant lo pes politic dels majorals del palau. Los reis d'aquel perióde èran qualificat "reis fenhans a causa de lor incapacitat a governar. Los reis seguent venguèron de menaces dins las mans dels majorals, quitament que a la mòrt de Teodoric IV lo majoral Carles Martèl considerèt cap necessari de nomenar un ereguèt pendent un periòde d'interregne de sèt ans. Lo darrièr rei, Childeric III, foguèt depausat definitivamentant en 751 per Pepin lo Brèu, primièr monarca carolingian.

Art Merovingian |

La dinastia Merovingiana desenvolopèt un art própri dins lo país d'alara, un art preromanic que se caracterizar per l'utilizacion de peira e de brica dins de construccions simplas. L'art caracteristic d'aquel periòde es la orfebreriá. Tanben se desvolupèt la pintura murala a fresca e las miniaturas. Demòra fòrça pauc de restes d'aquel art merovingian.

Ascendéncia Divina |

Mai d'un textes especulèron sus l'origena dels merovingians, serián estat de la descendéncia d'una certa filha de Jèsus e Maria Magdalena.

Aquela teoria, basada sus de legendas e tradicions medievalas d'Occitània, es popularizada entre autre pèle roman de Dan Brown, The Da Vinci Code. E tanben per Umberto Eco que tanben l'utilisa dins Lo pendol de Foucault.
La teoria postula que Jèsus auriá agut una descendéncia amb Maria Magdalena, avent una filha, e qu'auriá migrat dempuei Judèa fins a Occitània, e qu'auriá desvolupat un linhatge fins a l'arribada arribar al poder del reialme franc amb los Merovingians.
Los istorians pensan qu'aquela legenda nasquèt per que siá atribuida una origina divina als merovingians, e d'aquela mena podièron governar sens contestacion, perque avián reculhit lo poder de drech divin.

Vejatz tanben |

• Francs


• Carolingians