Rozwój królestwa Franków za panowania dynastii Merowingów.

Historia Francji Monografie Państwo frankijskie Imperium Karolińskie Państwo zachodniofrankijskie Królestwo Francji I Republika Francuska Dyrektoriat Konsulat I Cesarstwo Francuskie Restauracja Burbonów Monarchia lipcowa II Republika Francuska II Cesarstwo Francuskie III Republika Francuska Państwo Francuskie Rząd Tymczasowy Republiki Francuskiej IV Republika Francuska V Republika Francuska Władcy Francji Prezydenci Francji Francuskie imperium kolonialne Dynastie Merowingowie Karolingowie Kapetyngowie Walezjusze Burbonowie Bonapartowie Systemy ustrojowe Państwo frankijskie Imperium Karolińskie Państwo zachodniofrankijskie Królestwo Francji I Republika Francuska Dyrektoriat Konsulat I Cesarstwo Francuskie Restauracja Burbonów Monarchia lipcowa II Republika Francuska II Cesarstwo Francuskie III Republika Francuska Państwo Francuskie Rząd Tymczasowy Republiki Francuskiej IV Republika Francuska V Republika Francuska

Merowingowie – dynastia królów panująca w państwie frankijskim w latach 481–751, wywodząca się od władcy Franków salickich Merowecha (Meroweusza).

Panowanie Chlodwiga |

W okresie rozpadu cesarstwa zachodniorzymskiego tereny północnej Galii zamieszkane były głównie przez plemiona frankijskie. Zjednoczyły się one i utworzyły w 481 roku państwo, którego królem został Chlodwig, syn Childeryka^[1]. Szybko rozszerzył on granice swego, początkowo bardzo małego, kraju. Podbił m.in. państwo Alemanów (późniejszą Alzację), państwo Wizygotów (Akwitanię). W ciągu 30 lat opanował prawie całą Galię i część Germanii. Był to okres burzliwego rozwoju chrześcijaństwa, więc by zapewnić sobie poparcie Kościoła, przyjął chrzest, przyjmując wraz ze swymi poddanymi wiarę chrześcijańską w obrządku łacińskim^[2]. Chlodwig przyjął chrzest w święto Bożego Narodzenia, jednakże sporny jest rok tego wydarzenia (przyjmuje się 496, 498, 500 i 508)^[3].

Chlodwig osiadł w Paryżu, czyniąc go stolicą królestwa. Było to już wtedy znaczące miasto Lutecja, rozbudowane przez Rzymian z osady rybackiej, znajdującej się na wyspie Cite na Sekwanie. Nazwa miasta nadana została przez Franków ze względu na zamieszkiwanie regionu przez celtyckie plemię Paryzjów. Gdy Chlodwig umarł w 511 roku, państwo Franków rozciągało się od Renu po Pireneje i stanowiło stosunkowo najbardziej stabilny i zwarty kraj na gruzach pozostałych po Cesarstwie zachodniorzymskim.

Rozwój państwa frankijskiego |

W ciągu VI wieku państwo Franków, kierowane przez królów z dynastii Merowingów, powiększyło znacznie swe terytorium, w 531 roku przyłączając Turyngię (leżącą między Soławą i górną Wezerą), w latach 532–534 Burgundię, w 536 Prowansję. Również Księstwo Bawarów (późniejsza Bawaria) zostało podporządkowane Frankom, przy czym tamtejszy ród książęcy pozostawiono u władzy, ale jako frankijskich urzędników. W największym swym zasięgu Królestwo Franków dochodziło do Łaby i środkowego Dunaju na wschodzie. W okresach zjednoczenia było to największe i najpotężniejsze państwo w zachodniej Europie.

Słabością państwa był kilkakrotnie przeprowadzony, zgodnie z prawem frankońskim, podział na pomniejsze królestwa pomiędzy synów zmarłego monarchy. Po śmierci Chlodwiga państwo podzielono więc pomiędzy czterech jego synów^[4]. Zarysował się już wtedy podstawowy podział na dzielnice: Neustria (zachodnia część państwa), Austrazja (północno-wschodnia), Burgundia (centrum) i Akwitania (południowo-zachodnia). Zjednoczenie nastąpiło dopiero w 558 roku pod rządami Chlotara I i ponownie na dłuższy czas w 634 roku za panowania Dagoberta I (629–639), który uważa się za złoty okres królestwa.

Zmierzch dynastii |

Obcinanie włosów Childeryka III

Kolejni monarchowie z dynastii Merowingów, panujący w państwie Franków po zmarłym w 639 roku Dagobercie I, nie przejawiali większej aktywności i historia zapisała ich jako królów gnuśnych. Gdy w 737 roku umarł Teuderyk IV, wtedy nie syn monarchy, Childeryk III, lecz majordom dworu królewskiego Karol Młot przejął pełnię władzy w państwie, która po jego śmierci przypadła jego synom Karlomanowi i Pepinowi. Przywrócili oni wprawdzie tron Childerykowi III, lecz po udaniu się Karlomana, jego żony i dzieci do klasztoru na Monte Casino (prawdopodobnie nie z własnej woli^[5]), w roku 751 Pepin Krótki zdetronizował Childeryka III. Childeryk nie został zabity – ostrzyżono go jedynie (Merowingowie nosili bowiem długie włosy, w których według wierzeń frankijskich kryła się magiczna moc; były one również symbolem władzy) i wysłano do klasztoru^[6]. W 751 roku (w listopadzie lub w dzień Bożego Narodzenia) Bonifacy osobiście namaścił Pepina na króla Franków^[7][8]. 28 lipca 754 roku namaszczenia udzielił także papież Stefan II w Saint Denis^[9]. W ten sposób zapoczątkowana została dynastia królewska Karolingów.

Przypisy |

Bibliografia |

• Wojciech Fałkowski: Wielki Król. Ideologiczne podstawy władzy Karola Wielkiego. Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana, 2011. ISBN 978-83-933736-0-4.


• Rozdział I. Państwo Franków. W: Stefan Weinfurter: Niemcy w średniowieczu 500–1500. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013. ISBN 978-83-01-17326-5.